Blog op hierisangelique.nl

Een kwart eeuw

Vandaag is onze Carel 25 jaar geworden. Carel kwam turbulent ter wereld en het is nu nog steeds turbulent. Hij heeft een sterke persoonlijkheid ontwikkeld in deze 25 jaren.

Hij heeft veel ups en downs gekend. Toch komt altijd alles op zijn pootjes terecht. Gefeliciteerd en nog vele mooie jaren erbij lieve Carel. Dikke kus. <3 Bedankt dat jij er bent.

Afstemming Myrna

Een paar dagen geleden sprak je nog even met die lieve Myrna die de luisterkindafstemmingen met jou doet. Lees het hier:

Carel verschijnt met een lichte glimlach in mijn energie. Hij kijkt me ietwat ondeugend aan en grinnikt. Dat laat mij weer lachen.
Speels is Carel, hij danst en beweegt om me heen. Daarbij laat hij zijn armen om mij heen bewegen, alsof hij me gevangen wil houden op een speelse manier. Zijn glimlach wordt groter en ik voel hoe mijn lichaam wil meebewegen met hem. Er ontstaat een dans tussen ons. We lijken als twee kleine kinderen die totaal in het moment opgaan, dansen en bewegen met ons hele lijf en lachen.
Hoe meer ik loskom en theatraal beweeg, hoe harder Carel gaat lachen.
Wat een plezier.
Ik voel me lichter worden. Het lijkt me niets meer uit te maken hoe vreemd mijn bewegingen er mogelijk uitzien. Ik ga met Carel op in het moment.
Hij pakt mijn handen en als twee kleuters zingen we luid ‘Jan Huigen in de ton’.
Tot slot vallen we, zoals in het liedje, samen op de grond en gieren het uit.
Carel straalt en ik geniet van zijn uitstraling.
Hé dat was leuk!, zeg ik. Ik vond het heerlijk om met je te dansen Carel, en jij?
Hoe gaat het met je?
Oh dit had ik even echt nodig, zegt hij en zucht.
Is dat zo?, vraag ik, hoezo Carel?
Even lekker gek doen, even loskomen van alles in het hoofd. Mijn hoofd voelt een beetje zwaar de laatste dagen, en ik wist dat ik je spoedig in de energie zou ontmoeten, dus greep mijn kans om volledig in de luchtigheid te gaan met je Myrna.
En ik ben blij dat je dat hebt gedaan Carel, lach ik. Nogmaals, dit was zalig,
en ik had dit ook wel nodig misschien. Maar wil je me eens vertellen waarom je hoofd een beetje zwaar voelt de laatste dagen?
Het is de druk van de wereld die ik voel Myrna, antwoord hij. Ik zie veel, teveel weer.

Om me heen, op t.v, in de gezichten van de mensen. We vallen deze dagen weer erg terug in de angst Myrna.
Ja? Wat ervaar je Carel?
Wat ik zeg. Angst. En angst is lelijk als je het lelijk maakt. Jullie hebben de neiging het lelijk te maken. En zwaar. Lelijk en zwaar. En dat voel ik. En dat kan ik niet altijd buiten me houden. Zeker niet als de zwaarte zo groot is, zoals nu.
Hmmm, lelijk, mijmer ik. Ik voel dat deze nog resoneert in me Carel. Hoe zie jij dat wij angst lelijk maken? En hoe zie jij angst Carel?
Ik zie angst als een grote stuwende kracht Myrna. Een kracht die ons keihard wil laten stilstaan, als we durven tenminste. Die kracht is zeer intens, althans, kan zo voelen voor veel mensen. De kracht van angst laat ons stilstaan en vandaaruit duwen naar een richting die we op mogen gaan. Maar de meeste mensen zien angst verkeerd. Durven in eerste instantie de hevige stilstaande kracht niet eens te doorvoelen. Rennen ervoor weg. En dat is zo jammer. Hierin zit juist het grootste cadeau.
Ken jij angst Carel? Zoals de meeste van ons ‘m kennen?
Ja ik ken angst, antwoord hij.
Op welke manier?, vraag ik.
Als iets me niet lukt. Maar ik realiseer me dat dit eerder meer frustratie is.
Ik ben me ervan bewust dat ik anders ben. Me anders ontwikkel. Me anders toon naar
de wereld. Hoe de wereld mij ziet maakt me weleens angstig. Hoe de wereld ons
ziet, maakt me nog angstiger. Maar misschien is angst een groot woord. Zijn het
eerder zorgen die ik voel. Zoals ik vaak en veel zorgen voel voor de wereld.
Maar eerder nog, voor de mensen in deze wereld.
Voor de wereld zelf voel ik geen angst. Dat kan ook niet. De wereld is één grote
liefdesplaneet, een plek waar we mogen huizen. Alleen de mensheid bewoont ‘m verkeerd.

En dat maakt me zorgen.
Dat begrijp ik Carel, zeg ik. En die zorg deel ik met jou.
Je gaf net aan dat je soms frustratie voelt als iets niet lukt. Wil je me daar meer over vertellen?
Het zijn kleine dingen Myrna, antwoord hij. Vaak dagelijkse kleine dingen.
Dingen die voor jullie vanzelfsprekend zijn, maar niet voor mij. Dingen waar ik hulp of ondersteuning bij nodig heb. En dat kan me weleens frustreren.
En dat is heel terecht Carel, zeg ik. Jij mag dit zo voelen. Zijn wij er daarin genoeg voor jou? Wij, de mensen om jou heen?
Ja, glimlacht hij, en het is heel lief dat je dit vraagt. Maar ja. Ik voel de zorg, de aandacht van de mensen om me heen. Op veel verschillende manieren. Ik voel me dankbaar. Ik ben een rijk mens.
Je bent bijna jarig Carel, zeg ik. Je wordt 25 jaar. Wat een bijzondere leeftijd.
Hoe kijk je ernaar? Hoe kijk je naar je verjaardag?
Altijd met vreugde, zegt hij. Omdat ik weet dat mijn ouders daar een groot feest van maken. Ik hou van taart. Van zoetigheid. Is niet goed, weet ik. Maar ik geniet er wel van. Er kan niet genoeg slagroom op mijn taart zitten!
Ik glimlach, Carel ook.
Mag ik je eens vragen om even met mij terug te kijken Carel? Naar de afgelopen 25 jaar?
Dat mag, antwoord hij. Hmm, dat is mooi om even te doen.
Fijn, zeg ik tevreden, deel maar met me.
Het is zo kort, maar lijkt zo lang, antwoord hij.
Meestal zeggen mensen dit andersom Carel, reageer ik verbaasd.

Dat weet ik, maar ik zeg het bewust zo. Mijn leven is relatief nog maar zo kort maar kan soms al heel lang voelen.
Hoezo Carel? Omdat jij al zoveel hebt meegemaakt?
Ja, ik heb er al een mensenleven opzitten. Wel meer. Maar vooral in dit leven heb ik de nodige uitdagingen gehad. En mijn ouders ook. Ik heb zware en spannende tijden gekend. Mijn gezondheid bijvoorbeeld. Vooral dat. Dat zijn spannende en intense periodes geweest. Dat besef ik me maar al te goed.
Dat kan ik me voorstellen Carel, zeg ik. Hoe is het dan voor je om nu 25 te worden?
Een zegen, zegt hij zacht. Dat ik er ben. Dat ik er mag zijn. Nog steeds. En het is verdrietig dat een aantal mensen er niet zijn. Die mis ik, maar ik weet dat ze dichtbij zijn. We zijn niet afgescheiden. Nooit.
Ik lach en zucht als ik hem dit hoor zeggen.
En toch kun je ze missen Carel, zeg ik. Zeker op zo’n dag als je verjaardag.
Ja, en dat doe ik ook. Maar ik weet dat het goed met ze gaat. Dat troost me.
Ik voel hen.
Gidsen ze jou?, vraag ik.
Ja.
Dat dacht ik al. En jij hen?
Ja. Ook.
Dat dacht ik ook al, antwoord ik. En dat idee troost me zo.
Hij kijkt me aan en glimlacht.
Hoe is het nu met de zwaarte in je hoofd?, vraag ik.
Die zit er nog, maar ik had nu even afleiding door met jou in gesprek te zijn.
Het is de zwaarte in de wereld die ik voel Myrna, en die blijft nog wel even,
vrees ik.
Kan je daarmee zijn lieverd?, vraag ik.
Hij glimlacht: wat lief van je dat je dit vraagt. Ja en nee. Soms wel en soms niet.
En jij?
Hetzelfde, antwoord ik.
Precies, zegt Carel. En het is wat het is. Soms kunnen we ermee zijn en soms niet.
Ik wil mijn angst niet lelijk laten zijn, zeg ik zacht. En ik voel mijn tranen opkomen.
Carel pakt mijn handen en dan huil ik. Ik voel hoe verdriet in mij wordt
aangeraakt en geef het de ruimte.
Je mag best eens huilen voor de wereld Myrna, zegt hij. Gaat wel weer over.
Maar fijn dat mijn woorden mogen raken.
Ik wens je een ongelofelijke fijne en gezellige verjaardag lieve Carel, zeg ik.
Dank je Myrna. Tot snel…

Slagroomtaart

Bestel hier het boek ‘De wijze woorden van Carel’ waarin ik de eerste 25 jaar van zijn leven beschrijf en waarin de luisterkindafstemmingen staan met Carel en Myrna.